ஓரிரவு - பிரமிளா பிரதீபன்

சாதாரண இரவுகளை விட மழை பெய்யும் இரவுகளில்தான் படுக்கை இதமாக தெரிகிறது. சம அளவான திவலைகளை யாரோ ஆகாயத்தில் நின்று தொடர்ச்சியாக வடிய விடுவதையொத்து, இந்த மழை கூட மிக அற்புதமான… ஊகித்துப்பார்க்க முடியாத அதிசயமாய் தெரிகிறதே!

லயத்து தகரத்தில் வந்து விழும் நீர்த்துளிகளின் சத்தம் மழையை சற்று அடர்த்தியாக காட்டிக்கொடுத்தது. வழமையாக குரைத்தே களைத்துப்போகும் நாய்களும் எங்கேனும் ஒரு மூலையில் ஒண்டியிருக்கக்கூடும். மொத்த லயமும் இருள் கவிழ்ந்து நிசப்தமாய் அடங்கியிருந்தது. 

இடையிடையே வெடித்து சிதறி ஓய்ந்து போகும் இடி முழக்கமும், இலேசாக யன்னல் துவாரத்தில் தெரியும் மின்னல் வெட்டுமாய்… ராசாத்திக்கு தூக்கம் வரவில்லை.

புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டாள்.

கலைந்து கிடந்த போர்வையை இழுத்து கழுத்துவரை போர்த்தினாள்.  போர்வையை இழுத்ததும்,  லேசாக வெளித்தெரிந்த கால் பாதங்களை குளிர்காற்று சிலுசிலுவென தடவி கூசச் செய்தது.  முழங்கால்களை குவித்து ஒரு பக்கமாக மடித்து கால்களை போர்வைக்குள் உள்ளிழுத்துக் கொண்டாள்.

பக்கத்தில் படுத்திருந்த மணிவேல் தூக்கத்தினூடே பிரண்டு உருண்டு ஒரு பக்கமாய் சரிந்து குறட்டை விட்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவனது மூச்சுக் காற்றுடன் சாராய நெடியும் கலந்து அறையெங்கும் அலைமோதியது.

அறையென்ன  அறை கல்யாணம் பண்ணிய இந்த ஆறேழு மாசமாய் இருவரும் இஸ்தோப்பில் தான் படுத்துக்கொள்கிறார்கள். மற்றவர்கள் எல்லோரும் நடு வீட்டில் ஆளுக்கொரு பக்கமாய், வீசிப் போட்ட விறகு கட்டைகளாயிருந்தார்கள். 

போதாக்குறைக்கு இடைக்கிடையே யாரோ ஒருவர் வாயுளறும் சத்தமும், மாமனாரின் பெரிய குறட்டையும் கூடவே நடுச்சாமத்தில் வெளியே போய்வரும் பழக்கமும்.    

ராசாத்தி மணிவேலின் தலையை தூக்கி தலையணையில் வைத்தாள். அவன் எதுவித சலனமும் இன்றி தொடர்ந்தும் தூங்கினான். உடலில்  ஏற்பட்ட சிறிய அதிர்வில் அவனது குறட்டை ஒலி குறைந்திருந்தது.

சற்றே தலையை எக்கி யாராவது விழித்தெழும் நிலையிலிருக்கிறார்களாவென  கூர்ந்து நோட்டம் விட்டாள். ஆளுக்கொரு விதமான சப்தமெழுப்பல்களுடன் அயர்ந்து தூங்கிப்போயிருந்தார்கள். மெல்ல நகர்ந்து நகர்ந்து மணிவேலிற்கு அருகே மிக நெருக்கமாய் படுத்துக்கொண்டாள்.

‘ஏய்…’

அவனிடம் சிறு அசைவுதானும் இல்லை. தோள்களைப்பிடித்து உலுக்கினாள். 

‘தூங்கிட்டிங்களோ’

அவனது கன்னத்தை தட்டிப் பார்த்தாள்.

‘இங்கே…. ஏதாவது கொஞ்சம் பேசுங்களே’ அவனது வலது கையை தூக்கியெடுத்து தன்னை அணைத்தாற் போலப் போட்டுக்கொண்டாள்.

குறட்டையொலிச் சத்தம் குறைந்தும் கூடியுமாய்… உடல் வலியும் அதியுச்ச போதையும் கலந்து எதையும் உணரா சடலமாய் மாறி அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

ஒரு நுளம்பு ‘ங்ஙொய்ய்ங்’ என்று சப்தமிட்டபடி அங்குமிங்குமாய் பறந்தது. அவளது தலைக்கு மேலாக, கையெட்டும் தூரத்தில் அப்படியே படுக்கையை சுற்றிச்சுற்றிப் பறந்து இறுதியில் அவனது கன்னத்தில் வந்தமர்ந்த அடுத்தநொடி தன்னை மீறி படீரென அந்த நுளம்பை அடிக்க எத்தனித்தாள். குறித்தவறி  தடுமாறிப்போனவளாய் அவனது தோள்பட்டையில் சரிந்து விழுந்தாள்.

‘யாருடி இவ தூங்கவிடாம’ என்று ஒரு கெட்ட வார்த்தையையும் சேர்த்து சத்தமாக ஏசி அவளை முழங்கையை அசைத்துத் தள்ளினான்.  மறுகணமே ஆ…வென்று வாய் பிளந்து மீண்டும் தூங்கிப்போனான்.

நுளம்பு கையில் அகப்படவில்லை. அங்கும் இங்குமாய் பறக்கத்தொடங்கியிருந்தது. 

பொம்புள நுளம்பு தான் இரத்தம் உறிஞ்சுமாமே…!  யாரோ சொல்லிக் கேட்டதாய் ஞாபகம். பாவம் இந்த நுளம்பினது புருஷன் நுளம்பும் தூங்கிக் கொண்டிருக்குமோ என்னவோ ? அந்த வேதனையில்தான் இந்த நுளம்புகள் இரவுகளில் மனித உடலை குத்தி காயப்படுத்துகிறது போல.

தொடர்ச்சியாக பறந்து பின்னொரு நொடியில் தன் கையில் வந்தமர்ந்த அந்த நுளம்பை அவள் அடிக்காமல் பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தாள்.  தன்னை கடித்தாவது அது ஆறுதல் அடைந்துவிட்டு போகட்டும். பெண்ணுக்கு பெண்தானே இரங்க வேண்டுமென எண்ணி தனக்குத்தானே சிரித்துக்கொண்டாள்.

மழை விடாமல் பெய்து கொண்டேயிருந்தது.

ஏன் இவன் இப்படி குடித்துவிட்டு தூங்குகிறான்?

காலையில் இருந்து தேயிலை மலையில் ஏறி இறங்கி கஷ்டப்படும் அலுப்புத்தீரத்தான் குடிக்கிறான் என்றால்  அதே மலைகளில் நானும் தானே ஏறி இறங்குகிறேன். நானும் அதே வழியில் தானே நடக்கிறேன். பின் இவனுக்கு மட்டும் ஒருபடி அதிகமான உடல்வலி எங்கிருந்து வரப்போகிறது?

நேரம் செல்லச்செல்ல ராசாத்தியின் கோபம் அழுகையாக மாறியது. சத்தமாக அழுது கூட தொலைக்க முடியாத சூழ்நிலை. யாருக்காவது கேட்டுவிட்டால்? அடிக்கடி மூக்கை உறிஞ்சினாள். அவளது தாபம் கூடிக்கொண்டிருப்பதாய் உணர்ந்தாள். அவனது உடல் சூட்டுடன் உரசியபடி படுத்து, கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

அவனது நினைப்பும் அருகாமையும் அழுகையும் ஏக்கமும் என்று உறக்கத்தை தாண்டி வெகுதூரம் போய்க் கண்களை வெறுமனே மூடியபடி அப்படியே கிடந்தாள்.

சட்டென ஒருநொடியில் தன்னைத்தாண்டி யாரோ நடந்து கதவைத்திறந்துவைத்துவிட்டு வெளியே போயிருந்தார்கள். போர்வையை தலையுடன்  இறுக்கியபடி மணிவேலிடமிருந்து தள்ளிப் படுத்துக்கொண்டாள். திறந்த கதவினூடே சில்லிட்டு வந்த காற்று போர்வைக்குள் ஊடுருவி உடலைத்துளைத்தெடுத்தது. 

மாமனார் செருமிக்கொண்டே மீண்டிருந்தார். கதவை அறைந்து மூடிவிட்டு படுத்தவர் இரகசியமாய் பேசும் சத்தம் கேட்டது. பின் சில அசைவுகளெழுப்பும் ஒலியும் மாமியின் வலிந்து ஏற்படுத்திக்கொண்டதான இருமலும்.

மனது ஏனோ கணத்தது.

ராசாத்தி போர்வையை விலக்காதிருந்தாள்.  அவர்கள் இருவரும் எவருமறியாவண்ணம் பேசிக்கொள்ளவும் செய்தார்கள். மழை வலுத்திருந்தது. ஓரிரு நாய்கள் வெளிச்சுவரோரமாய் ஒதுங்கி வறட் வறட்டென்று தன்னைத்தானே சொறிந்துக்கொள்ளுவதான சப்தமும் கேட்கத் தொடங்கியது.       

 ‘குடிக்கார மட்ட’

மணிவேலை ஏச வேண்டும் போல் உந்திய எண்ணத்தை அடக்கிக் கொண்டாள். அவன் மீதான கோபம் பன்மடங்காக பெருகத் தொடங்கியிருந்தது.

கல்யாணமான புதிதில் ஒருசில நாட்கள் மட்டுமேயே குடிக்காமல் தன்னுடன் இரவை கழித்திருக்கிறான்.

அந்த கொஞ்ச நாட்களில் ஒரு மனிதனாய், ஒரு முழுமையான ஆண் மகனாய் தனக்கு அவனை எவ்வளவு பிடித்திருந்தது? பின் வந்த நரக நாட்களின் அனுபவம்.

ச்சீய்…!

அவன் தூங்கியே தொலைக்கட்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள்.

போதை மயக்கத்தில் வெறிக்கொண்டு ஆடை களைந்து முரட்டுத்தனமாய் தன் மீதேறி… பகலெல்லாம் உழைத்து களைத்தவளுக்கு இந்த கூத்தில் துளியேனும் விருப்பமிருக்கவில்லை.

மறுக்கவும் முடியவில்லை.

தான் ஆசைப்படும் விதத்தில் ஏன் இவனால்…

அவள் யோசிக்கக் கூட திராணியற்றவளாய். மூக்கை அடிக்கடி உறிஞ்சி அழுகையை அடக்கிக் கொண்டாள்.

எத்தனை முயன்றும் அவளால் தூங்கவே முடியவில்லை.

வெளிச்சொல்லிவிட இயலாத இந்த உணர்வை காலமெல்லாம் மனதோடு வைத்து பூட்டிக்கொள்ள மட்டுமே தனக்கு முடியுமென்று அவளுக்குத் தோன்றியது.

இதனால்தான் தேயிலை காண் வழியே சில பொம்பிளைகள் மானங்கெட்டு திரியுதுகளோ என்னவோ! 

நேரம் இரண்டை தாண்டிய நிலை. இனியும் தூங்காதிருந்தால் காலையில் வேலைக்கு போக முடியாமல் போய்விடும். ஒருநாள் பேர் வீணாகிவிடும். ஆனாலும் தூங்கிவிட வேண்டுமென அவள் எடுத்த அத்தனை முடிவுகளும் தோற்றுப்போயிருந்தன. கண்களை மிக இறுக்கமாக்கி… ஒன்றிலிருந்து நூறு வரை எண்ணி… குப்புறப்படுத்து… மல்லாந்துப்படுத்து எதுவுமே கைக்கொடுக்கவில்லை.

படாரென எழுந்து கொண்டாள். வீடே நிஷப்தித்து உறங்கிப் போயிருந்தது. மீண்டும் அமர்ந்து கண்மூடி  யோசித்தாள்.

என்ன செய்வதென்று ஒன்றும் தெரியாமல் தலையை சொறிந்தாள். முகத்தை தலையணையுடன் பொத்தி வைத்து தூங்கிப் பார்த்தாள். கைவிரல்களை ஒன்றாகக் குவித்து தரையை குத்தினாள். போர்வையை இழுத்து காதுகள் இரண்டையும் அடைத்து மூடினாள்.  ம்ஹீம். ஓன்றுமே வேலைக்கு ஆகவில்லை.

திடீரென ஏதோ எண்ணியவளாய் அவன் குடித்துவிட்டு வைத்திருந்த சாராய போத்தலில் மிகுதி பட்டிருந்த ஒரு பங்கை அவதானித்தாள்.  அவனையும்  சாராயத்தையும் திரும்பத்திரும்பப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். தனது சீரான மூச்சு பெருமூச்சாக மாற்றடடைந்துக்கொண்டிருந்தது. அவனைப் பார்த்தபடியே அந்த சாராய போத்தலை எடுத்து மடக்கென்று தொண்டைக்குள் சாய்த்துக் கொண்டாள்.

வாயெல்லாம் கசந்து  தொண்டை எரிந்து சுர்...ரென்று  உள்ளிறங்கியது. வயிற்றிற்குள் ஏதோ கபகபவென பற்றி எரிவதாய். சுரக்கும் எச்சில் கூட குமட்டிக்கொண்டு வரும் ஒரு விதமான கசப்பாய்.

‘தூ… எப்புடி தான் குடிச்சு தொலைக்கிறான்ங்களோ?

நேரம் செல்லச் செல்ல கண்கள் சொருகியது. மயக்கமாக வந்தது. மிதப்பது போலொரு உணர்வு அதிகரித்து ஏதோ புதியதொரு உலகத்திற்குள் பிரவேசிப்பதாய்… அவள் நிம்மதியாக தூங்கிப் போனாள்.    

நன்றி : ஞானம்